Eso es lo que siento, el día 24 de Enero ha marcado un antes y un después dentro de mi vida, y creo que tal día de cada año voy a celebrar mi otro "nuevo cumpleaños".
Como muchos ya sabréis, el pasado Lunes sufrí un accidente con la bici de carretera mientras entrenaba. Pasaban minutos de las 3 de la tarde, era el típico día que no disponía de mucho tiempo para entrenar ya que a las 4:30 tenía que estar en casa para hacer unas gestiones, e incluso después de comer me plantee no salir y quedarme en casa descansando, pero como los ciclistas ya sabéis como somos, pensé: "Venga Alex! sal un rato aunque sea una horita, algo es algo..." Y en que maldita hora!! Pero no le voy a dar más vueltas a eso, las cosas pasan porque tienen que pasar, y no hay más.
Salgo de casa, y a los 7 minutos de entreno exactamente, a la altura de Argentona me encontré con un semáforo en rojo, pero pasé de pararme, miré hacia un lado, miré hacia el otro, no venía nadie y sabía que era uno de esos cruces que salen pocos coches, y mira por donde en cuestión de segundos vi salir de repente una Nissan Vanette que se dirigía hacia mí!! Aunque intenté esquivarla no me dio tiempo y choqué frontalmente contra ella. De repente me ví tumbado en el asfalto, sin respiración y rodeado de gente mirándome asustadísima. No era consciente de la gravedad, incluso me levanté diciéndole a la gente que me encontraba bien y que esto no era nada, me pasaba la lengua y notaba que me faltaban algunos dientes, pero pensé que no era mucho más, bueno, también notaba que las muelas no me encajaban en su sitio. Enseguida llegó la policía, valoraron mi estado y al ver mi boca "destrozada" y que el oído me sangraba me dijeron que me volviera a tumbar en el suelo y no me moviera hasta que llegase la ambulancia. Lo del oído ya me asustó y preferí hacerles caso, además, ver mi sangre derramada en el asfalto entre cristales no es plato de gusto y mi corazón palpitaba muy fuerte. Se lió una buena, cola de coches, policía, mossos, etc... Pensé: "Joder, vaya cristo he liado".
En cosa de 10mins llegó la ambulancia, tras una primera valoración y comprobar con algunas preguntas que me acordaba de todo, no había perdido la conciencia, no sufría mareos y reaccionaba perfectamente me subieron a ella y dirección al hospital de Can Ruti.
Durante el trayecto iban haciéndome más preguntas, pruebas, limpiándome la sangre de la cara y del oído. He de reconocer que pasé mucho miedo, estaba asustado y lo del oído me inquietaba, oía todo lo que hablaban por la emisora, no quería que me engañaran sobre mi estado, quería saber la verdad, me monté mi película y comencé a pensar que tenía algo grave y salir de esta iba a ser un milagro, aunque ellos solo decían palabras para tranquilizarme.
Al llegar a Can Ruti me dieron 6 puntos en la barbilla, y mala suerte que no había otorrino de urgéncia, así que otra vez a la ambulancia y para la Vall d'Hebrón.
Una vez allí me supervisó la otorrina y por fín la 1ª buena noticia, a causa del desplazamiento de la mandíbula me causó una herida en el conducto auditivo y de aquí el sangrado, así que tras escuchar eso todos nos quedamos mucho más tranquilos y comenzaron a descartar posibles lesiones en la cabeza, ufffff...
Después me vio el maxilofacial y me dijo que mi aspecto era bastante malo, a simple vista me faltaban 4 dientes, uno de ellos se había girado por completo y lo tenía clavado en el paladar superior, tenía un fuerte golpe y la mandíbula rota por varios sitios. Así que me tenía que buscar un hueco en quirófano para operarme.
Luego más pruebas, placa de tórax, una revisión detrás de otra, radiografías, etc... Por la noche vino a verme el cirujano que me iba a intervenir y me dio la 2ª buena noticia, el maxilar solo me lo había roto por un sitio, justo antes de la articulación, y me informó que aunque seguramente me operaría al día siguiente porqué la intervención duraba como mucho 30mins, el post-operatorio sería lo más engorroso, me tenían que dar puntos en los labios, limpiarme bien toda la sangre seca, heridas y fijarme la mandíbula con unos alambres y tornillos para tenerla inmovilizada de 2 a 4 semanas.
El Martes por la tarde ya pasaba por quirófano, sedación, anestesia local y todo pasó rápidamente. Ahora solo quedaba descansar por la noche y esperar a que el día siguente, cosa que no me fue fácil, notaba mucha molestia, incomodidad, presión en la cabeza y solo pude dormir a ratos, esto era como una pesadilla!! No me podía creer que era yo el que llevaba 2 noches ingresado en un hospital, sin poder comer, beber, hablar y con el suero en vena.
Ya el Miércoles por la mañana vinieron a valorar mi estado, limpiarme la sangre seca de la boca (cosa que me dolió muchísimo!! diosssss!!!) y al ver que todo estaba OK a mediodía me daban el alta!! Por fin para casa!!! Lo siento pero yo soy anti-hospitales, las batas blancas, ese olor, gente enferma por todos lados... es superior a mí, en mi vida había estado ingresado!! Que horror!!
Hoy hace ya una semana del accidente, todo ha pasado tan rápido y a la misma vez tan despacio...
Tengo que tener mucha paciencia y esperar día a día a que todo siga su curso, con ganas de volver a estar bien y sobretodo comer todo lo que pueda, porque a base de líquidos y purés tengo una batalla contra la báscula... Cuando pille la bici parriba no me va a seguir nadie!! je je je!!! Uaaaah!! tengo unas ganas de trincar un buen bocata de jamón... MmMmMm... Es increíble como se pueden llegar a echar en falta las cosas cuando no las tenemos.
Después de todo lo ocurrido valoro muchísimo el ESTAR AQUÍ para contarlo, que dentro de lo que me podría haber pasado ha quedado prácticamente "en nada", he tenido muchísima suerte y tengo más ganas de vivir que nunca. La vida me ha dado una 2ª oportunidad y no la pienso desaprovechar!!! Tengo solo 28 años y no quisiera haberme ido de este mundo, tengo todavía 1000 cosas por hacer... Toda la gente piensa que ha sido un milagro. Cuando les explicaba al personal del hospital mi accidente me respondían: "Chico, que suerte has tenido, por accidentes menores te podría contar mil casos y que tengas el cuerpo intacto y solo el golpe en la cara ya puedes estar contento".
He perdido la cuenta de las llamadas, mensajes y visitas que he recibido estos últimos días.
Cuando pasan cosas como estas te das cuenta de que a la gente le importas más de lo que tú creías, el calor y los ánimos te hacen sentirte un poco más especial y te dan fuerzas para tirar hacia adelante y toda ayuda se agradece muchísimo!!!
Quiero dar 1000 gracias al personal médico que me ha atendido, a la policía local de Argentona, a esas personas tan especiales en mi vida, compañeros de trabajo, familiares y amigos por "aguantarme" estos días y estar ahí en todo momento. No me han dejado solo ni un segundo y aunque tengo días de bajón, soy feliz y valoro mucho lo que tengo y de la que he salido.
Desgraciadamente se de muchos ciclistas que han perdido su vida en la carretera, y doy gracias a dios por no haber sido uno más.
Desde aquí quiero pedir a todos vosotros, sobretodo a los ciclistas, que vigileis mucho en la carretera. Poned todos vuestros sentidos y respetad los semáforos, ya que siempre nos confiamos y cuando creemos que lo tenemos todo bajo control en cuestión de segundos se te va de las manos y no puedes hacer nada.
La bici ha quedado bastante tocada, partí el casco y los implantes dentales me van a costar un dineral, pero todo eso es solo dinero (y tiempo), pero mi vida es lo que más me importa ahora mismo.
Voy a ver el lado positivo, y es que tenía pensamiento de arreglarme la boca algún día, mis dientes superiores no me gustaban mucho, así que ahora por narices lo voy a hacer, y por la vía rápida!! vamos, que en 4 días al igual me veis salir por TV en alguno de estos anuncios de dentífricos, je je je!! ;)
Ah!! y como no, tengo muchísimas ganas de volver a coger la bici!! eso si, la mtb, porqué la de carretera va a se que no...
18 comentarios:
Hola, no nos conocemos personalmente, soy un betetero mas que sigue tu bloc.
Lamento mucho lo que te ha sucedido y te mando todas mis fuerzas para que te recuperes pronto y vuelvas a tu normalidad.
Un abrazo
Jordi
Lo importante es que lo has contado .Lo de los semàforos ..., no respetar es lo que tiene , o lo haces muy seguro o te paras , siempre hay locos que aceleran para pasar (el suyo en verde o ambar) y ahí está el peligro .
No se si te multaran pero es lo de menos .Como bien dices es dinero.
Pero lo importante es que lo cuentas y te servirá de experiencia a ti y a más gente . Cuando toca ...toca y no hay que darle más vueltas .A ti aún te podemos preguntar , a gente como Xavi Nonell (massai del Salicru) y otros no .
Saludos
Joder Alex!! se me han puesto los pelos de punta al leer esto.. me alegro un monton de que tengas este espiritu de superacion y que lo tengas todo tan claro.
Recuperate pronto que tienes muchos tracks que superar y bocatas de jamon que papear..
Un abrazo.
Llorenç
Hola Alex.
Me alegra leer tu optimismo y que todo haya quedado en poco más que "chapa y pintura" para lo que podía haber sido.
Los seres humanos normalmente no valoramos lo poco o mucho que tenemos hasta que lo perdemos y la salud es una de esas cosas que solo se valoran seriamente cuando nos pasa algo.
En la carretera nunca llevamos todo el cuidado que debiéramos, incluso poniendo con los cinco sentidos en ello… siempre seremos la parte débil en caso de accidente.
Recibe un cordial saludo de uno de los seguidores de tu blog desde Menorca.
Cuídate mucho compi!!
Muchos ánimos Alex,ya ves que al final va a ser chapa y pintura,de aquí dos días (aunque se hagan largos...)vas a estar como nuevo,o mejor,pq según me han contado te vas a poner los dientes de oro no?jajaja!
Ya,ya cuando uno está así no le hace ni puta gracia.
Yo me he roto la cara,las clavículas,me he arrancado el dedo gordo,costillas etc... al final todo pasa y no es cuantas veces caigas,si no cuantas te levantes aunque suene a tópico,De verdad anímate y cogelo con todo el buen humor posible,al final,nos pasa pq hacemos lo que nos gusta hacer,dichosa bici,es la magia de esta relación amor y odio...
P.d:Por las tardes a parte de SALVAME ya ves que no dan gran cosa.
Edugo
Hola Àlex no et conec de res, pero ultimament llegeixo el teu bloc, desde un dia que vas escriure que avegades llegies blogs de btt per motivarte, em va fer gràcia ja que jo també ho faig.
Doncs res espero que et milloris molt ràpid d'aquesta i em sembla que apartir d'ara respectaré tots els semàfors!!
Una abraçada i molts ànims!!!
www.marcolivet.blogspot.com
Alex ya te dije el que en el post anterior, he entrado 50mil veces hasta ver que por fin actualizas, me alegro que estes bien. Cuidate mucho no tengas prisa por recuperarte i que todo quede perfecto. Y ya sabes, para cualquier cosa ya sabes donde estoy.
Un abrazo
Máquina!!
Soy Borja Murillo, de vez en cuando entro en tu blog y
me diverto leyendo tus entradas y tus entrenos machacas...
Me he quedado helado al ver el susto... Como dicen por ahí, sólo chapa y pintura...
Yo hace unos 7 años también tuve un buen sustillo con la btt por un despiste mío a 10 km/h... Estuve un par de días ingresado y con amnesia. No me acordaba ni de los años que tenía... Conocía a mi familia, amigos, etc. pero de lo demás ni idea... Ahora recuerdo que me dijeron: "Estás en 4º de ESO" y yo decía: "¿¿Yaaa??"... jajaaja..
También me monté la peícula que dices, lo malo era que como no me acordaba de nada, no sabía si me había pegado un leñazo o tenía alguna enfermedad terminal o cualquier otra cosa... Fue chunguillo.
Ahora tranquilo, recuperate bien y ya verás como esto te hace encontrarte y ser mejor en todos los aspectos de la vida!
Venga crack, esto ya está hecho... nos vemos pronto!!! (Vaya tocho te he soltado...jejeje..)
Saludos y FORZAA!!
Borja
ALEX, vaya parejita que hacemos tu y yo, yo me rompo los huesos del cuerpo y tu los de la cara, entre los dos puede que monten uno sano ja, ja ja, es broma tomatelo con buen humor que el tiempo lo cura todo. Yo despues de de todo no estoy tan mal. Fracturas de codo, muñeca, dedos y clavicula, y con ilusion de volver a montar en bici. Se lo que sientes porque yo estoy pasando por lo mismo, la impotencia cuando te sacan debajo del coche roto por todos sitios sin saber si saldras vivo de esa, pero como suelen decir de los que vamos en bici, SOMOS TIOS DE OTRA PASTA, MUY ESPECIALES,
Recuperate muy pronto y nos vemos en breve MEGACRACK. ANIMO CHULO.
Antonio el Autobusero, hasta pronto company
Hola primo,
Hay que tener mucho valor para contar lo que te ha pasado, para asumir errores; pero se es más valiente cuando se lucha como estás luchando tu, cuando demuestras a todos los demás que, lo que nos parecen cosas muy importantes, en el fondo, no lo son. Gracias a dios, te ha dado una segunda oportunidad, y no sabes lo contentos que estamos todos de que todo se haya quedado en eso, en un susto enorme, que no nos quitaremos de la cabeza en muchisimo tiempo.
Por tu bondad, tu simpatia, tu alegría....te mereces el dielo....pero primo, por ahora, como dice la frase....EL CIELO DEBE ESPERAR POR QUE NECESITAMOS ANGELES COMO TU EN LA TIERRA!!!!!Un beso enorme de tu prima que no te olvida aunque estemos lejos.
RAQUEL
hola alex soy el jose el amigo del fernando me entere de lo tuyo me lo dijo el leiseo te escribo para decirte que muchos animos y que la vida sigue y te recperes pronto yo lo conte y me pillo un coche con la bike hace ya diez años me rompi el femur las dos tibas y humero si que animos y recuperarse pronto
Alex tio, como ya te dije, si te quieres pasar al lado oscuro del BTT ya sabes donde estamos. Aunque creo que tu futuro sigue siendo el rally, es donde te has desenvuelto mejor hasta la fecha.
Asi que espero que te recuperes pronto y sigas dandole caña al personal, animos y nos vemos por la montaña ;)
Hola Alex! Soy Òscar Carrasco. Quemando horas por el facebook me he enterado de lo tuyo, me alegro mucho que al final haya quedado en un susto y en una futura sonrisa Profident tot plegat. Muchos ánimos y ahora toca recuperarse para poder seguir haciendo kilómetros en las piernas. Adeu crak!!
Óscar Carrasco
Hola!!!
Muchísimas gracias a todos por vuestros mensajes de ánimo!!
Ya estoy mejor, voy recuperándome del susto y las heridas van evolucionando perfectamente.
Sigo con la paciencia esperando a que llegue el día de estar al 100%.
Lo dicho MUCHAS GRACIAS y espero estar pronto dando caña de nuevo!!!
Un abrazo.
Alex.
Alex tio, menudo susto yo que entraba en tu blog y no veia nada, pensaba joder¡¡¡ estará entrenando como una bestia y no tiene tiempo ni de escribir.
Cuidate mucho y y sabes que te haremos escuentos en los dentrificos, cepillos hilo dental en la farmacia.
Un abrazo muy fuerte y no vayas atropellando venettes....locoooo.
Alex tio, menudo susto yo que entraba en tu blog y no veia nada, pensaba joder¡¡¡ estará entrenando como una bestia y no tiene tiempo ni de escribir.
Cuidate mucho y y sabes que te haremos escuentos en los dentrificos, cepillos hilo dental en la farmacia.
Un abrazo muy fuerte y no vayas atropellando venettes....locoooo.
Ha finales de Diciembre, también tuve un accidente a la altura de Argentona con la bici, me atropelló un coche que se sealto un Stop. Por suerte yo también estoy aquí para contarlo y con muchas ganas de volver a montar en mtb en cuanto me recupere de las lesiones del accidente. Fuerza y saludos
Hola Alex, soy Rafa el cuñado del Nieto.
Animo y a recuperarte rápidamente.
Me alegro que todo haya sido un susto únicamente, pero esto nos servirá a todos a no bajar núnca la guardia tanto en carretera como en montaña, en un segundo te puedes hacer mucho daño.
Publicar un comentario